Stanisław Michalkiewicz jest znanym i uznanym felietonistą, popularyzatorem idei wolnościowej i wiedzy ekonomicznej, autorem kilkunastu książek, m.in. "Na gorącym uczynku", "Protector traditorum", "Dobry zły liberalizm", "Logika wystarczy", "Polska ormowcem Europy", "W przededniu końca świata", "Na niemieckim pograniczu..." "Zdaję sobie sprawę, że lektura nie nastraja optymistycznie, że książka jest rodzajem kroniki agonii, ale trudno - moim celem jest przede wszystkim przedstawienie sytuacji i kierunku jej ewolucji, ponieważ warunkiem podjęcia skutecznego remedium - o ile jest ono jeszcze w ogóle możliwe - jest trafna diagnoza. Być może z tego powodu książka wzbudzi sprzeciw, zwłaszcza wśród ludzi przekonanych, że wszystko powinno zakończyć się wesołym oberkiem..."

W powszechnej opinii, także Polaków, którzy się tą problematyką interesują, generał Franco i profesor Salazar uratowali swe kraje - Hiszpanię i Portugalię - przed zarazą komunizmu. Powszechnie też wiadomo, że szczególnie Hiszpania bliska była opanowania przez komunistów, a za odepchnięcie ich od władzy musiała zapłacić słoną cenę wojny domowej, wielu tysięcy zamordowanych, zgwałconych, rannych i uwięzionych. Podziały, jakie tkwią w społeczeństwie hiszpańskim są tak głębokie, że dzielą je do dziś. Gdyby zaś w drugiej połowie lat 30. XX wieku komunizmowi nie oparła się Hiszpania, prowadzona silną ręką Caudillo, jest wielce prawdopodobne, że padłaby również stosunkowo niewielka i słaba gospodarczo Portugalia... Powyżej przypomniana opinia pomija jednak inny, niemniej ważny aspekt działalności politycznej obu wspomnianych przywódców. Otóż uchronili oni swoje kraje także przed inną zarazą, w tamtym okresie co najmniej równie groźną - przed socjalizmem czarnym i brunatnym, czyli przed faszyzmem i hitlerowskim nazizmem. Współcześni przedstawiciele lewicy i lewactwa wspomną oczywiście współdziałanie Niemiec Adolfa Hitlera i Hiszpanii Francisco Franco z jednej strony bombardowanie Guerniki, z drugiej krwawiącą na froncie wschodnim Błękitną Dywizję. Nie zmienia to jednak faktu, że Portugalia przez cały czas trwania II wojny światowej współdziałała z aliantami, a nieprzejednana niechęć portugalskiego premiera António Salazara do faszyzmu i hitleryzmu wpłynęła w końcu także na postawę przywódcy hiszpańskiego, gen. Francisco Franco. Rzecz jasna czytelnik tej książki będzie mógł poznać nie tylko politykę gen. Franco i profesora Salazara wobec uczestników ogólnoświatowego konfliktu sprzed ponad siedemdziesięciu lat. Szkice i eseje zawarte w niej, skreślone piórami profesorów, m.in.: Marka Bankowicza, Jacka Bartyzela, Selima Chazbijewicza, Tadeusza Miłkowskiego, Anny Łabno i Adama Wielomskiego pozwolą poznać i zrozumieć również kwestę przywództwa w autorytaryzmie iberyjskim, przyczyny wojny domowej w Hiszpanii 1936-1939, doktrynę polityczną Hiszpanii Franco czy kulisy stosunków Polski Ludowej z Hiszpanią frankistowską, a także politykę wewnętrzną Antónia Salazara, stosunek jego państwa do faszyzmu i faszystów, jego koncepcję Nowego Państwa na tle ówczesnych europejskich nacjonalizmów chrześcijańskich czy wreszcie stosunek do niego polskich narodowców...

Adam Wielomski Wydawnictwo: Von Borowiecky historia 448 str. 7 godz. 28 min. Dodaj do pakietu Problem prawicy i myśli prawicowej wydaje się dziś polegać przede wszystkim na potrzebie jej samookreślenia. Prawica współczesna, a więc i ta XX-wieczna, próbowała odnaleźć i zdefiniować swą tożsamość. Jedną z trudności, które napotkała, można by określić jako nikłą atrakcyjność dla tzw. mas. Prawica nie obiecywała, nie rozdawała, nie próbowała budować raju na ziemi. Przez myślicieli lewicowych, którzy zapanowali nad mentalnością ludzką hasłem postępu, została też postawiona w trudnym położeniu, gdyż skazano ją na obronę tego, co było, a w myśl postępu, to co było, było gorsze od tego co jest, to zaś co jest, jest gorsze od tego, co będzie. Myśl prawicowa zderzona z hasłem postępu, tak atrakcyjnym dla ludu i rzesz podatników, choć do głębi fałszywym, poszukiwała hasła równie atrakcyjnego i wokól niego próbowała budować swą tożsamość. Prawica XX wieku to zbiór niezwykle interesujących szkiców opowiadających o tych poszukiwaniach. Jedni bowiem próbowali porwać masy hasłem powrotu do na wpół mitologicznej złotej epoki, np. do średniowiecza, bo w tym okresie widzieli modelowy dla siebie system polityczny i społeczny. Inni - zszokowani trwającym niemal nieprzerwanie od czasu wielkiej rewolucji francuskiej chaosem rewolucyjnym, okropieństwami wojny domowej i wielkich wojen europejskich od kampanii francuskiej poczawszy - szukali idei naczelnej w idei porządku i ładu, który należało przywróci za wszelką cenę, gdyż rewolucja była tylko ciągiem niszczenia i zagłady, początkiem apokalipsy, końcem człowieczeństwa, powrotem zwierzęcego bestialstwa. Kolejni - przerażeni zerwaniem przez wyznawców postępu naturalnych więzów rodziny, rodu i narodu - właśnie w przywróceniu tych więzów, poprzez silną zgromadzoną wokół wodza i suwerena elitę narodową, upatrywyli hasła, które przyciągnie masy. Pojawiły się też ruchy i idee, które zakwestionowały niekwestionowalną wydawałoby się dla prawicy rolę kultury chrześciujańskiej i samego chrześcijaństwa w nim już upatrując pierwiastki późniejszej katastrofy. Prawica XX-wieczna to także pragmatyści nie tyle szukający zasadniczych idei, co sposobów doraźnego zapobieżenia katastrofie poprzez powstrzymywanie lewicy lub odsuwanie jej od władzy. To zwolennicy społeczeństwa sytych jednostek, które nie byłyby zdolne zaryzykować porzucenia swego trybu życia, wesprzeć rewolucję. Nie sposób jednak, czytając te wspaniałe szkice, nie zadać sobie pytania o prawicowość współczesnej prawicy. Nie sposób - innymi słowy mówiąc - nie zastanowić się, czy współczesna XX i XXI-wieczna prawica to autentyczna kontrpropozycja wobec lewicy, czy tylko schizma w jej łonie?